Drie dagen met Wilma

Dinsdag

Vandaag heb ik een dagdienst. Vooraf weet ik nooit wat de dag gaat brengen en dat maakt mijn werk juist zo leuk. Elke dienst liggen er weer nieuwe patiënten. Zij zijn maximaal 48 uur bij ons op de Acute Opname Afdeling. De patiënten die we zien, zijn enorm wisselend in de leeftijd van 18 tot 100 jaar en de opnameredenen zeer variërend. Vandaag start ik met de zorg voor drie patiënten. Ook ben ik dagcoördinator wat inhoud dat ik de opnames, overnames en ontslagen coördineer. Mijn telefoon rinkelt de hele dag en ondertussen zorg ik voor mijn patiënten, loop ik de visite met de arts en praat de familie bij tijdens het bezoekuur. Wanneer één van mijn patiënten slecht nieuws te horen gekregen heeft, ga ik op het bedrandje zitten en luister naar haar verhaal. Ik zie dat ze het moeilijk heeft en neem even de tijd om bij haar te blijven. Later die dag regel ik thuiszorg voor haar zodat ze toch vandaag nog naar huis kan. Ik help haar met spullen inpakken en wens haar veel sterkte. De oude dame pakt mijn hand en heeft tranen in haar ogen wanneer ze bedankt voor mijn lieve zorg. En dan weet ik weer waarom werken in de zorg het allermooiste vak is!

Woensdag

Vandaag heb ik een kantoordag. Ongeveer één keer per maand heb ik deze dag. Deze afwisseling vind ik erg leuk waarbij ik toch voor de afdeling bezig ben maar niet in het ‘wit’ aan bed werk. Ik werk onder andere aan afdelingsdocumenten en verbeterprojecten. Mijn teamleider is vandaag niet aanwezig dus ik ben ook het aanspreekpunt voor het team. In de ochtend kijk ik o.a. naar het rooster en zorg ervoor dat de volgende dag alle diensten ingevuld zijn. Dit is soms een hele uitdaging! Zeker in de vakantietijd wanneer we met minder collega’s zijn. Iedereen loopt een stapje harder en dat is fijn want met elkaar moeten we het doen!

In de middag heb ik praktijkopleiders vergadering. Op de AOA ben ik het aanspreekpunt voor alle leerlingen en stagiaires. Tijdens deze vergadering komen alle praktijkopleiders van het ziekenhuis bij elkaar. We kijken onder andere met elkaar hoe we het leerproces van de leerlingen kunnen optimaliseren en denken mee over de inhoud van de opleidingen en de aansluiting hiervan in de praktijk. Voordat ik naar huis ga klets ik nog even gezellig met mijn collega’s want de gezelligheid onderling is wat ik in m’n eentje achter de computer wel mis!

 

Vrijdag

Het is vrijdagavond en dit is vaak een drukke dienst. Ik begin mijn dienst met twee opnames. De ene opname is een meneer met acuut ontstane buikpijn. De pijn is moeilijk onder controle te krijgen en al snel gaat mijn patiënt voor CT-scan om te kijken waar de buikpijn vandaan komt. Bij terugkomst op de afdeling duurt het niet lang voordat de chirurg aan het bed staat. Er moet geopereerd worden omdat er een obstructie in de darmen zit met mogelijk ook een gescheurde darmwand. Ik luister mee terwijl de chirurg de operatie uitlegt en ondertussen pak ik de spullen die nodig zijn om naar de OK te gaan.

Dan gaat mijn pieper af. Ik tref mijn andere patiënt, die ik einde van de middag opgenomen had met een longontsteking, fors benauwd aan. Ik geef zuurstof, prik een bloedgas, leg een tweede infuus aan en overleg met de arts. Helaas lukt het niet om de patiënt te stabiliseren. De bloeddruk zakt verder en het zuurstofgehalte stijgt niet voldoende ondanks de maximale zuurstof die we geven. De arts van de Intensive Care komt langs en na beoordeling wordt de patiënt overgeplaatst naar de IC. Ondertussen zijn er twee nieuwe opnames binnen gekomen en de SEH belt dat er nog twee aankomen. Mijn collega’s en ik werken nauw samen. Eén blik of een half woord is genoeg om van elkaar te begrijpen wie welke werkzaamheden uitvoert. We helpen elkaar en vullen elkaar aan. Aan het einde van mijn dienst loop ik naar de IC en kijk ik nog even om het hoekje en hoor van de IC-verpleegkundige dat mijn patiënt stabiel is. Ik loop terug naar mijn afdeling door het inmiddels stil geworden ziekenhuis. De afdeling is al donker, klaar voor de nacht.