Marilou: 'Deze week begin ik aan mijn stage'

Bij het begin beginnen

Na twee bomvolle introductiedagen en een toetsweek begin ik deze week aan mijn stage. Op maandag stap ik om 6.15 de trein in zodat ik de grootste wachtrij bij de kledinguitgifte voor kan zijn. Bij de kluisjes herken ik direct een oud-collega van mijn vorige stageadres. Zij is een paar weken eerder gestart en hartstikke enthousiast. Dat geeft hoop!

Mijn werkbegeleider is zich al aan het inlezen in de patiëntendossiers van de mensen voor wie we vandaag zorgen en ik kijk met verbazing naar de snelheid waarmee ze door dossiers, schermen en systemen klikt. Haar “dit hoef je nog niet allemaal direct te onthouden” is een geruststelling die ik vandaag nog een aantal keer nodig heb.

Bij het kennismaken met de patiënten schrik ik van de complexiteit van hun zorgvraag. Veel mensen hebben helaas al flink wat opname-ervaring en liggen soms al weken op de afdeling met verschillende klachten en aandoeningen. Waar er in mijn boeken één ‘disfunctioneel orgaansysteem’ per keer wordt behandeld, liggen hier mensen waarbij het echt puzzelen is om alle medicatie, behandelingen en metingen op elkaar af te stemmen.  Mijn werkbegeleider en haar collega’s lijken daar totaal niet door geïntimideerd en maken een gezellig praatje met de patiënt terwijl ze alle infusen, pompen en drains nalopen.

Ik verbaas me ondertussen over het grote aantal collega’s waaraan ik word voorgesteld. Mede-verpleegkundigen, artsen, voedingsassistenten, fysiotherapeuten, maatschappelijk werkers...en iedereen behalve ik lijkt volledig te weten waar hij/zij mee bezig is. Halverwege de ochtend laat ik de ambitie om alle namen direct te onthouden maar varen want de nieuwe gezichten blijven komen.

Op adem komen tijdens de lunchpauze is er vandaag niet bij. Het Verpleegkundig Stafbestuur organiseert een lunchbijeenkomst waar een aantal OK-assistenten informatie geeft over het reilen en zeilen op de operatiekamer. Ontzettend interessant om een inkijkje te krijgen in dit vakgebied en gelijk al mijn vragen te kunnen stellen.

Terug op de afdeling zijn er twee patiënten naar huis en bereiden we direct twee nieuwe opnames voor. Eén patiënt kunnen we al ophalen van de uitslaapruimte van de OK. Zelfs rijden met een ziekenhuisbed is niet iets dat je zomaar kunt. Als je het voetpedaal op de verkeerde stand hebt slalom je je een ongeluk. De patiënt kan er gelukkig smakelijk om lachen maar ik ga ’s middags nog even wat proefrondjes doen in de ‘beddensop’ (de plek waar de lege bedden worden gestald) om aanrijdingen en botsingen te voorkomen.

Na nog een paar uur professioneel stalken van mijn werkbegeleider zit mijn eerste stagedag erop en wissel ik om 16.15 mijn witte outfit in voor mijn kantoor-kloffie om nog een paar uurtjes te vergaderen in mijn vertrouwde rol van secretaris. Nieuwe dingen leren is helemaal fantastisch, maar ik vind het ook fijn om mijn dag af te kunnen sluiten met iets dat ik al wél kan.

Meer lezen van Marilou? Op deze pagina verschijnen al haar verhalen.